I left behind

The souvenirs of my younger days

In the curve of the night alley

It was a dark alley

And I was alone

Lonely and without a guiding light

Sometimes,

The flapping sounds of passing crow

Took me a few steps to the side/to a corner

Sometimes the steep fall of a stone

From atop a high wall

My forehead cracked and bled

Many a times

Against these walls

And each one left its own scar

Leaving a mark forever

But me

Leaning on my own two young legs

I was not afraid of facing pitfalls

And old paved roads full of stumbling rocks

My heart always said

There will be light

At the end of the dark alley

I have now finally arrived (to the light)

The wide skirts of green plains

Inviting me forward

I’m glowing with bright light

That has wrapped itself all around me

Ah but my heart

Is like a broken bowl

And that shattered corpse

Is in my chest

If you pass by this road

by the pieces of shattered glass

Make a lantern with those many pieces

And hang it up in the curve of the dark alley.

من یادگارهای جوانی را

در انحنای کوچه ی شب

جا گذاشتم

تاریک بود کوچه

و من ، تنها

تنها و بی چراغ

گاهی صدای بال کلاغی

می برد گام های مرا تا کناره ای

گاهی سقوط یک سنگ

از ارتفاع دیوار

هرچند بارها

پیشانی ام ز ضربه ی دیوار ها

    شکافت

و از زخم ضربه ها

خطّی به یادگار به جا ماند

اما من

با تکیه بر دو پای جوانم

تکرار چاله ها را

بر سنگفرش های قدیمی

نهراسیدم

قلبم همیشه می گفت

در انتهای کوچه ی تاریک

روزنی ست

اینک رسیده ام

گسترده دشت دامن خود را برابرم

پیچیده نور پیکر خود را به پیکرم

قلبم ولی دریغ

چون کاسه ای شکسته

و آن نعش شیشه ای

در سینه ی من است

از راه اگر گذشتی

 زان خرده شیشه ها

فانوسی بر انحنای کوچه بیاویز.