There is no inception to my vagrancy,
And no end to my loneliness
Oh Eve,
Oh Eve
What was your sin?
Which left me in a wandering state for centuries
Bewildered
In the immense world
I’ve lost my identity
And my femininity is hidden
In grandmother’s backpack
Grandfather curses me for the fault of not obeying my husband
And grandmother advises me to be submissive to him
Judge’s verdict is to follow him
And my mother weeps
Due to a contradiction of a historical concept
Which is unknown and reversed
For me,
As a witness to a crime
My words would not be worth even a penny
And my daughter
Wanders in different contexts and contents
Who am I Eve?
Who am I…?
I burn like a woman
Fight like a man
And cry like a child
It’s been centuries
That your soul has penetrated me
And for centuries
You have rationalised my captivity
With holy words
And the little Eves
Are disapproving of me!
Oh Eve
The mother of the world
With the repeated and endless birth
Repeating the soul of femininity
Along the route of captivity
I am repeated
I am executed
And you seem to appear
But
Once more
It is Prophet Adam that appears!

آوارگی ام را آغازی نیست

و تنهایی ام را پایانی …

آی حوا حوا

گناهت چه بود

که قرنها

 سرگردانی مرا در پی داشت ؟

سرگشته

در بیکران گیتی

هویتم را گم کرده ام

و زنانگی ام را

در بقچه ی مادر بزرگ

                    پنهان

پدر بزرگ نفرینم می کند

به گناه عدم اطاعت از همسرم

و مادر بزرگ نصیحتم

به فرمانبرداری از او

قاضی محکومم به تبعیت

و مادرم اشک می ریزد

در تناقض مفهومی تاریخی

که باژگونه است و نامعلوم

برای من

قاضی محکومم به تبعیت

و مادرم اشک می ریزد

در تناقض مفهومی تاریخی

که باژگونه است و نامعلوم

برای من

که شهادتم در جنایت نیز

      به پشیزی نمی ارزد

و دخترم

که سرگردان مفاهیم است و مضامین

 چیستم حوا ؟

چیستم؟

که زنانه می سوزم

مردانه می جنگم

و کودکانه می گریم ؟

****

روح تو قرن هاست در من حلول کرده

و تو قرن هاست اسارتم را

                 با واژگان مقدس

                           تطهیر می کنی

و حواهای کوچکی

که مرا تقبیح !

*****

آه حوا

ای مادر جهان

با زایش مکرر بی پایان

روح زنانگی را

در امتداد خط اسارت

            تکرار می کنی

تکرار می شوم

بردار می شوم

و تو انگار

پدیدار می شوی

اما

دوباره حضرت آدم

نمودار می شود